Η Φωνή
Η Φωνή: Μία Ιστορική Στιγμή με την Helen
Η Helen Schucman μιλά για “Tην Φωνή”
που υπαγόρευε το Ένα Μάθημα στα Θαύματα σ’ Εκείνην
ακούστε στον σύνδεσμο εδώ: http://acim.org/Scribing/the_voice.html
Σε μία σπάνια μαγνητοφώνηση, η Δρ. Helen Schucman περιγράφει πώς κατέγραψε το Ένα Μάθημα στα Θαύματα και “Tην Φωνή ” που της το υπαγόρευσε. Το ηχητικό αρχείο είναι απόσπασμα από μία ιδιωτική συνέντευξη που έδωσε το 1976, και είναι η μόνη που υπάρχει σήμερα.
" ...Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσα να αποκαλέσω συνηθισμένη ακρόαση σε σχέση με όλο αυτό. Πραγματικά δεν… Είναι ένα περίεργο πράγμα που θα είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί. Κάποιος με ρώτησε «Ήταν σαν το χέρι σου να κουνιόταν [μόνο του];» Όχι. Έγραφα απόλυτα εκούσια ανταποκρινόμενη σε … αυτό που ονομάζω μία φωνή, αλά «μία φωνή» έχει ήχους… ή θα πρέπει να έχει κάτι να την συνδέει με την ακοή. Δεν έχει τίποτα να κάνει με αυτιά, ή κύματα που χτυπούν ένα τύμπανο ή οτιδήποτε τέτοιο. Πραγματικά δεν ξέρω, νομίζω ότι μπορεί να χρησιμοποιώ την λάθος λέξη όταν λέω «ακούω». Κάπως την αναγνώριζα, ήταν πολύ γρήγορη, μπορούσα … εάν δεν έπιανα μία φράση, μπορούσα να πω «Σε πειράζει να το ξαναπείς αυτό;»
...αυτό είναι αυστηρώς νοητικό. Αλλιώς θα το θεωρούσα παραισθησιακή δραστηριότητα. Δεν νομίζω ότι ήταν κάτι τέτοιο… Δεν ήταν η φωνή μου. Δεν θα μπορούσε να είναι επειδή μιλούσε για ένα ολόκληρο θέμα το οποίο μου είναι τελείως ανοίκειο.
...Νομίζω ότι το “γνώριζα” μπορεί να είναι καλύτερη λέξη από το “άκουσα.” Δεν ήξερα συνειδητά στην αρχή της φράσης πώς θα κατέληγε αυτή. Και αυτό μου δημιουργεί και άλλη μία δυσκολία όσον αφορά την συνηθισμένη γλώσσα. Επειδή στην φυσιολογική σειρά, νομίζω, εάν πρόκειται να πεις μία φράση που ξέρεις ποια θα είναι, σχεδόν έχεις αμέσως την διαμόρφωσή της. Όμως εγώ δεν την είχα. Και ερχόταν πολύ εύκολα, πολύ γρήγορα, πολύ ομαλά. Νομίζω ακόμα και ανώδυνα, πέρα απ’ ότι με ενοχλούσε τρομερά, αλλά αυτό είναι άσχετο. Νομίζω το «ακούω» δεν είναι η ορθή λέξη. Θα μπορούσα να σταματήσω οποτεδήποτε ή να συνεχίσω οποτεδήποτε και το έκανα σε ταξί και στο μετρό και οπουδήποτε, ή μεταξύ δύο τηλεφωνημάτων.
… Το μόνο περίεργο πράγμα που όντως ξέρω, και αυτό είναι περίεργο, είμαι συνηθισμένη να κάνω αυτό που θέλω. Όντως παίρνω τις δικές μου αποφάσεις. Αλλά για κάποιον λόγο, ποτέ δεν μου πέρασε από το νου να μην το κάνω αυτό. Πίστευα ότι αυτό έπρεπε να γίνει. Έκανα κάθε προσπάθεια να το κρατήσω χωρίς ν’ αναμιχθώ. Δεν ήθελα να παρεισφρήσω σ’ αυτό. Και ένιωθα ότι ήταν θέμα προσωπικής ακεραιότητας να μην το κάνω. Πραγματικά δεν παρεμβλήθηκα σ’ αυτό. Νομίζω ότι αυτό που μου ήταν άβολο σε σχέση μ’ αυτό ήταν ότι αντέβαινε με όλα όσα πιστεύω, και αυτό είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις. Όμως… ένιωθα ότι ήταν πολύ πιο σημαντικό. Ξέρω τι πιστεύω, αλλά δεν ήξερα που θα πήγαινε αυτό στην συνέχεια. Και μ’ ευχαριστούσε πολύ η συνοχή του, και η υψηλή του συνέπεια, το οποίο είναι κάτι που κατά την κρίση μου είναι υποχρεωτικό κριτήριο. Διαβαζόταν πολύ καλά. Και γνωρίζω τον κόπο με τον οποίο καταφέρνω να κάνω κάτι να μισοδιαβάζεται και αυτό είναι πολύ αγχωτικό. Αυτό έβγαινε πολύ γρήγορα. Μιλούσε για ένα σύστημα για το οποίο δεν γνωρίζω τίποτα, και μου προκαλούσε ολική σύγχυση. Ακόμα είμαι αποσβολωμένη".